اشعار

تا به دوش مصطفی تکلیف را ایزد گذاشت           از برای منکرانش، تا به محشر حد گذاشت

چشمه چشمه از غدیرش رفت نعمت در جهان           رود شد در هر کجای عالم از خود رد گذاشت

ای جهان بر بیعتِ هر سالهٔ روز غدیر           آب اگر در دست داری، بر زمین باید گذاشت

هر کسی نگذاشت در دل حبّ حیدر را بدان           قبر خود را در میان شعله ها خواهد گذاشت

مکتبی که از خدا او را جدا دانسته است           نام آن را یا که باید جهل یا مرتد گذاشت

حق از اول خواست، حیدر مالک جنت شود           خوشبحالِ ما که او را مبدا و مقصد گذاشت

از آنجا که خدا گفته علی حبل المتین باشد            علی باید بدون شک امیرالمؤمنین باشد
در این عالم نیاورده کسی مانند حیدر را            که با یک دست بردارد در سنگین خیبر را

علی در قلب خود دارد سراسر نور یزدان را            علی باید به بار آرد درخت سبز ایمان را
به جز حیدر ندارد کس چنین خاصیت نایاب            ورودش در دل کعبه عروجش در دل محراب
عـلی در هر قـدم باشد به یاد خالـق دنیا            که در بین رکوع خود دهد انگشتر خود را
علی شیر خداوند و علی دریایی از نور است            علی آنکه صفات بد از این زیبا صفت دور است
خدا گفته علی باید امام انس و جان باشد            و باید نام دلچـسبش نگین هر اذان باشد
علی شأن نزولی از کلام پاک قرآن است            علی محبوب پیغمبر علی محبوب یزدان است
علی در جنگ با دشمن علی در بدر و در خیبر            علی در هر نفس بوده انیس و یار پیغمبر
تمام حرف پیغمبر به امر حق همین باشد            علی باید بدون شک امیرالمؤمنین باشد

دست حیدر رفت بالا عرشیان دلباختند            از شعف در عرش اعلا حیدریه ساختند

دست حیدر رفت بالا بر امیری در غدیر            حضرت جبریل گفتا یا علی انت الامیر

دست حیدر رفت بالا تا که دین کامل شود            آنچه که می خواست احمد عاقبت حاصل شود

دست حیدر رفت بالا بانگی آمد ای رسول            سعیکم مشکور حالا حج تو گشته قبول

دست حیدر رفت بالا حاجیان همت کنید            یا عـلی گوئید فـوراً با عـلی بیعت کنید

در پـای غـدیـر خـم سـرم بـنـهـادم            در راه ولایـت عـــلــی جــان دادم
بر دست نبی دست خدا گـشت بلند            یعنی که من از مـلک غـدیـر آبادم

************
جـبـریل ز سـوی حـق خـبر آورده            از بهـر هـمه ست بـال و پـر آورده
گـفـتا که عـلـی امـیـر عـالـم گردید            بر نـخـل ولاسـت بـار و بر آورده
************
من مدح تو را به هر زبان می‌گویم            اوصاف تو را به این و آن می‌گویم
تا عـیـد غـدیـر آمـده من بـا شـادی            تبریک به صاحب الزمان می‌گویم
************
ای مظـهـر الـطـاف خـداونـد جـلی            نــور تـو بــود ز نــور حـیّ ازلـی
منصوب خدا شدی تو با دست نبی            حک شد به دلم ز امر حق نام علی

شهادت می‌دهم حیدر امام انس و جان بوده            و نامش از همان اول نگین هر اذان بوده
شهادت می‌دهم حیدر کلید حل مشکل هاست            از آدم تا به خاتم او امید هر زمان بوده

ندارد مثل و مانـندی میان عـالم هستی            امـیـر لافـتـای ما نـگـین آسـمـان بـوده
علی شیر خداوند و علی دلگرمی عالم            امیرالمـؤمنین حـیدر پـناه شیعـیان بوده
علی از اول خلقت علی پیش از غدیر خم            علی قبل از پیمبر هم امیرمؤمنان بوده
علی سرچشمه عزّت عـلی آقا ترین آقا            علی با آن همه قدرت توان ناتوان بوده
شهادت می‌دهم حـیدر امیر عـالم و آدم            وصی حضرت خاتم امام این جهان بوده

قصه را زودتر ای کاش بیان می‌کردم            قصه زیباتر از آن شد که گمان می‌کردم
برکه‌ای رود شد و موج شد و دریا شد            با جـهـاز شـتـران کـوه اُحُـد بـرپا شد

و از آن آیـنـه بـا آیـنـه بـالا مـی‌رفـت            دست در دست خودش یک‌تنه بالا می‌رفت

تا که بـعـثـت به تکـامـل برسد آهـسته            پیش چشم هـمه از دامنه بالا می‌رفت
تا شهـادت بـدهـد عـشق ولی الله است            پـله در پـله از آن مـأذنه بـالا می‌رفت
پیـش چـشم همه دست پـسر بنت اسـد            بیـن دسـت پـسـر آمـنـه بـالا می‌رفـت
گـفت: این‌بار به پـایـان سفـر می‌گویم            بـارهـا گـفـتـه‌ام و بـار دگر می‌گـویـم
راز خلقت همه پنهان شده در عین علی‌ست            کهکشان‌ها نخی از وصلۀ نعلین علی‌ست
گفت ساقیِ من این مرد و سبویم دستش            بگـذارید که یک شمه بگـویم؛ دستـش
هر چه در عالم بالاست تصرف کرده            شب معراج به من سیب تعارف کرده
گـفـتـنی‌ها هـمـگی گـفـته شد آنجـا اما            واژه در واژه شـنـیـدنـد صــدا را امـا
سوخت در آتش و بر آتش خود دامن زد            آنکه فهمید و خودش را به نفهمیدن زد
می‌رود قصۀ ما سـوی سرانجـام آرام            دفـتر قـصه ورق می‌خـورد آرام آرام

کل دین، تفسیر قرآن، حرف حق این مطلب است              حُبّ مولایم علی اصل و اساس مذهب است
مست حُـبَّـم، مستحب ارزانی زهّـاد باد               بردن نام علی واجب‌تر از نان شب است

مصطفی فرمود او حق است و حق هم با علی‌ست               شک ندارم یاعلی ذکر شریف یارب است
از شکاف کعبه فهمیدم که صاحبخانه کیست               در طوافش عاشقان را ذکر او روی لب است

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی

هر که در ذهن خودش تصویری از او می‌کشد               سورۀ توحـید را بر هر سر مو می‌کشد
صحبت محراب شد، معمار مسجد با ادب               نقش زیبائی از آن قوس دو ابرو می‌کشد
با نگـاهی بر جـمـال بی‌مـثال مـرتضی               یکصد و ده بار ایوان نجف هو می‌کشد
زائـرین بارگـاهش انـبـیا هـستـند و بس               جبرئیل اینجا فقط گـه‌گاه جارو می‌کشد

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
سجده واجب شد به آدم بر تراب بوتراب               نـور می‌گـیرد فـلک از آفـتاب بـوتراب
مثل و مانندی ندارد وقت جنگیدن علی               می‌درد زَهـره نـگـاه بی‌نـقـاب بوتـراب
یک نفر تنها سلونی گفت آن هم مرتضاست               نکته‌ها سربسته مانده در کتاب بوتراب
یـا شـده از انـبـیـا یا اولـیـا یا که مـلـک               قطره‌ای هر کس چشیده از شراب بوتراب

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
یک نفر مخلوق دست خالق است آن هم علی‌ست               خالق ارض و سماء و عالم و آدم علی‌ست
بارها فرمود احمد این علی نفس من است               کاشف الکرب وجود حضرت خاتم علی‌ست
درک این نکته برای شخص عیسی ممکن است               مرده‌ها را زنده کردن کار صاحب دم علی‌ست
روز محشر می‌شود معلوم بر خلق خدا               مالک روز قیامت صاحب پرچم علی‌ست

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
سوره‌سوره آیه‌آیه از علی قـرآن نوشت               قدر او را چون شب قدرش خدا پنهان نوشت
بغض او را کفر مطلق خواند ذات کبریا               حُبّ او را هم ملاک اصلی ایمان نوشت
شد قـسـیم الـنّار و الجـنّه امیرالمـومنین               پس برای سنجش آقای مرا میزان نوشت
هر چه می‌شد از لبش تکبیر در هرجا بلند               حضرت حق در جواب دلبر خود جان نوشت

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
دست ما را هم گرفتی یا صراط المستقیم               دائم الذکرم به عشق یا علی و یا عـظیم
من کجا اینجا کجا در مجلس عـشاق تو               شـامل لـطـفـت معـنـای رحـمان رحـیـم
سـائـل ابن سـائـل ابن سـائل ابن سـائـلم               تو کـریم ابن کـریم ابن کـریم ابن کریم

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا

هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی

به نام عشق می‌گفتم غزل در وزن لیلا را              به ساز عشق می‌خواندم تمام خواندنی‌ها را
پی لیلا رخی، مجنون، از این کوچه به آن کوچه               به بال عشق می‌گشتم سراسر کل دنیا را

که شاید لحظه‌ای، آنی، ببیند دیده‌ام رویی              وحیران همچو آئینه، بغل گیرم تماشا را
گذرها را گذر کردم، چه شبها را سحر کردم              مگر گیرم چو قطره دامن موّاج دریا را
شدم آزرده خاطر، خسته تن، تنهاتر از تنها              امیدم رفت و نومیدی گرفت از من تمنا را
که ناگه هاتفی گویا، به گوش جان و دل گفتا              چرا یکدم نمی‌کوبی، دری از اهل معنا را
دلم شد روشن از نوری، توکل بر خدا کردم              به نور روشن امروز، دیدم صبح فردا را
زدم دست تـوسل سوی دامان خـداوندی              که مهـر لایـزال او مسخّر کرده دلها را
جوابم داد و گفتا که به سلطان نجف رو کن              به یا زهـرا بگیر آنجا شبی دامان آقا را
نجف بود و حرم بود و بهشتی از ملائک پر              بدیدم آنچه می‌دیدم میان خواب و رویا را
گرفـتم دامن شیر خـدا، میر دو عـالم را              چنان طفلی که می‌گیرد به هر جا دست بابا را
منی که در پی یاری ز هر کویی گذر کردم              در آنجا گوئیا دیدم من آن رخسار زیبا را
بگـفـتم اشهـد اَنَّ عـلی، مـولا عـلی مولا              مسلمان علی گشتم چه دنیا و چه عقبا را
سلامی بر علی دادم، سلامم داد پبغـمبر              علی گفتم ولی قلبم زیارت کرد طاها را
چه سِرَی هست در عشق علی و عشق شیرینش              شده لیلای مجنونها و مجنون کرده لیلا را
علی چون قند شیرین می‌کند تلخی عالم را              علی چون ماه روشن می‌کند پائین و بالا را
عـلی سرّ کـلام وحـی بر جان نـبی باشد              که گـفتا در مقام او حدیث شام اسـرا را
غدیر از برکت حیدر مبارک سرزمینی شد              که مست از خُم خود کرده دل هر مست و شیدا را
عـلی بـاشد تـجـلّی صـفـات خـالـق اکـبر              که صحرا می‌کند دریا و دریا کرده صحرا را
زبان واژه گنگ است و ندارد شور وصفش را              خـدا باید کـند مدح و ثـنا عـالی اعـلا را
ثنای مرتضا گفتن زبان وحی می‌خواهد              بگو جبریل پر ریزد، کند مدح آن مسیحا را
کسی را که علی آقاست حتماً مادرش زهراست              شفاعت می‌کند زهـرا مسلمانان مولا را
محب مرتضی سهم از نگاه فاطمه دارد              به محشر فاطمه دارد هوای عبد تنها را
ز شأن فاطمه گفتم هر آنچه از علی گفتم              که زهرا آینه‌دار است آن مولای والا را
زبان قاصر ز اوصاف علی و فاطمه آری              و ما ادریک حیدر را و ما ادریک زهرا را

تکیه‌گاهِ مؤمنات و مؤمنینِ خویش کرد           دست‌هایش را گرفت و اصل دینِ خویش کرد
گفت قطعاً جملۀ «من کُنتُ مولا» را بلند              خطبه را خواند و علی را جانشینِ خویش کرد

آیـۀ « ألـیـوم أکـمـلـتُ لـکُـم » را تـا ابـد           شاهد عـیـنی دین راسـتـینِ خویش کرد
در غـدیرخـم ولی الله معنی شد! سـپس           دستِ بالا رفته را حبل المتینِ خویش کرد
عشق حیدر در دلش بود و همه دیدند که           دور او می‌گشت و حجّ آخرینِ خویش کرد
خود ملقّب به «امین» بود و علی را سال‌ها           کاتب وحی خداوند و امینِ خویش کرد
خوش بحال آن که با قرآن ناطق یار شد           محو آیاتش شد و عینُ الیقینِ خویش کرد
ذره‌ای خیر از دو دنیایش ندید آنکه کسی           غیر حیدر را أمیرالمؤمنینِ خویش کرد!

قـطـره حـریف شـوکـت دریا نمی‌شود            نـور عـلـی به ظرف دلی جا نمی‌شود
مـدحـش درون دفـتـری امـلا نمی‌شود            گـفـتم نخـوانـمـش به لـب اما نمی‌شود

زیـبـاتـرین تـجـلـی گـفـتار حیدر است

نـام عـلـی که می‌شـنـوم شـاد می‌شـوم            شیـریـنی‌اش چـشیـده و فرهاد می‌شوم
از بـنـد نـفـس سـرکـشـم آزاد می‌شـوم            در حــشـر با ولایـتـش امـداد می‌شـوم

حصن حصین عبد گنهکار حیدر است

مهـر عـلـی دهـد به دلِ مـرده‌ام حیات            جز خوان رحمت و کرمش تا دم وفات
هرگز نمی‌کنم به سوی خوانی التـفات            دارم به این یقین که در امواج حادثات
آرامـش و قـرار دل زار حـیـدر اسـت

ذکر عـلی اگر به لب آید عـبادت است            از عشق او درون دل ما حرارت است
هرکس که شیعه نیست خودش بی‌لیاقت است            سرتاسر کتاب همین یک عبارت است:
در این جهان امیر جهاندار حیدر است

تنها عـلی امیر و امام من است و بس            جز او نـمی‌روم سوی دربار هیچکس
از حبّ غیر نیست به دل قدر یک عدس            تنها به عـشق او زده‌ام هر نفس، نفس
یار و قرار هر دل بـیـدار حـیدر است

من روز و شب برای نجف گریه می‌کنم            یـاد غـروب‌های نـجـف گـریه می‌کـنم
تا مـردنم به پـای نـجـف گـریه می‌کنم            تا که شـوم فـدای نـجـف گـریه می‌کنم
اشک مـرا یـگـانه خریدار حیدر است

مثـل امیـر ما که فـقـیـرانه کرد زیست            گـشتم نبـوده هیچ امیـری نگـرد نیست
رزمش عیان نموده به عالم نبرد چیست            فهـمیـده‌ایم از آیۀ نجـوا که مرد کیست
تنهـا وصیِّ احـمد مـخـتار حـیدر است

هرچه دم از علی بزنم باز هم کم است            نامش برای هر دل غمدیده مرهم است
کوری هرچه منکر حیدر در عالم است            گویم فقط علی‌ست که فاروق اعظم است
بر منـصب امام، سـزاوار حـیدر است

هر دو خـلیـفـه از دل خـیـبر گریخـتند            هی لاف می‌زدنـد، در آخـر گـریخـتند
پـیـش نـگـاه آن همه لـشکـر گـریخـتند            احـمـد نداشت واهـمه‌ای گر گریخـتـند
یـار نــبـی دلاور کـرّار حــیـدر اسـت

تـیغ عـلـی فـقـط سـرِ فـرمـانده می‌زند            هرگز کـسی حـریف نبـردش نمی‌شود
زانـو مقـابـلـش زده عـمرو بن عـبدوَد            مـرحب به گـرد دلـدل حـیدر نمی‌رسد
یکّه سـوار، در دل پیکـار حـیدر است

در پـیـش منـکرش عـلنی جار می‌زنم            نـام غــدیـر را حـسـنـی جـار مـی‌زنـم
هـمچـون اویـسم و قـرنی جـار می‌زنم            در دسـته‌هـای سیـنـه‌زنی جـار می‌زنم
ذکـر لـب تـمـامی احـرار حـیـدر است

شـأن نــزول آیــۀ اکــمــال دیـن شــده            بر خـاتـم رسـول مـکـرّم نـگـیـن شـده
کوری چشم هرکه در آن جا حزین شده            حـیـدر امـیـر بـر هـمـۀ مـؤمـنـین شده
در چشم هر حسودِ لعین خار حیدر است

اول پیـمـبـر امر ز بـالا گـرفت و بعـد            یک خطبه خواند و ذکر تولا گرفت و بعد

اقـرار بر ولایت عـظمی گرفت و بعد            بر روی دست، دستِ علی را گرفت و بعد
اعلان نمـود مـاه شب تـار حیدر است

تـوحـید بی‌ولای عـلی یک توهّم است            دوریّ از غـدیـر متاعـش تجـسّم است
شیعه اگر که فـاتح بحث و تکـلّم است            با تیغ خطبه‌های عـلی در تهاجم است
محـور برای پـاکی افکـار حیدر است

حُـب عـلی نـوشـته شده در صحـیـفه‌ام            لعـنت به منـکـران عـلـی شد وظـیفه‌ام
عـشـق ولایِ مـادر پـاک و عـفـیـفـه‌ام            باعـث شده که مـبـغـض اهل سقـیـفه‌ام
از قـاتـلـین فـاطـمه بـیـزار حیدر است

در روز حشر منکر او رو سپید نیست            حتی درون جـنگ بمـیرد شهـید نیست
اصلا کسی به جز علویّون سعید نیست            بهـر نـجـات منـکـر حـیدر امـید نیست
راه نـجـات عـبد گـرفـتـار حـیدر است

آن دم که بر مخالف حـیدر شود عتاب            شیعه درون جنّت و او می‌چشد عذاب
یا لیتنی… بگوید و قـلبش شود کـباب            این است وجه و جـلـوۀ نـام ابـوتـراب
در روز حشر حاکم و معیار حیدر است

در راه انـتـشـار مـطـاعـن نـشد تـلاش            ما جار می‌زدیم در این روزگار کاش
خون دلی که خورد پیمبر از این قماش            بر آن زنی که سرّ نـبی را نموده فاش
اعلان کـنید محـرم اسـرار حیدر است

دنیای بی‌غـدیر جـسارت به خاتم است            از نحسی سقیفه جهان غرق ماتم است
دنیای بی‌غـدیر تهش داغ فاطـمه است            با چـاه کوفه حـیـدر کـرار هـمدم است
گریان روضۀ در و دیوار حیدر است

دنـیـای بی‌غـدیـر به جـنـجـال می‌رسد            تـیـر خـلـیـفـه تـا تـه گــودال مـی‌رسـد
هر دم صـدای گـریۀ اطـفـال می‌رسـد            وقـتی زمـان غـارت خـلـخـال می‌رسد
دلخون از این جنایت اشرار حیدر است

نوبت عشق است و کاروبار حرام است            هرچه بجز گفتن از نگار حرام است
جـبرِ تو گر هست اخـتیار حرام است            محضر خورشید سایه‌سار حرام است

گـم شـده در جــاده‌ایـم راهـنـمـا بـاش
حضرت هـادی به فکر این فقرا باش

وقـت گـذر نـور تویی رهـگـذران را            بـاز بـه دسـتت بگـیر نبض زمـان را
جان بده با یک حدیث پیر و جوان را            پُر کن از ایمان دوباره گوش اذان را

ای هــمـۀ آفــتــاب‌هـا بـر لـب بـامـت
مـؤمـن و کـافـر هـمـه فـدای مـرامت

دست تو حاتم ز هر فقیر و گدا ساخت            حرکت نعـلین تو ز خاک طلا ساخت
پیچش عمامه‌ات ز عـرش نما ساخت            برد هرآنکس که قبله سمت شما ساخت

ذکـر تو بـر دردهـا دواسـت هـمـیـشه
کـعـبـه حـجـاج سـامـراسـت هـمـیـشه

مـا سـر و سـامـان نـداشـتـیم تو دادی            مـرهـم و درمـان نـداشـتـیـم تـو دادی
شـوق کــریـمـان نـداشـتـیـم تـو دادی            مـیــل بـه قــرآن نـداشــتـیـم تـو دادی

پـر به هـوای تو مـی‌زنـیـم چه بـهـتر
بـوسه بـه پـای تو می‌زنـیـم چه بـهـتر

از قِــبَـل جــامــعــه قــرار گــرفـتـیـم            خـط به خـطـش حـس افـتخار گرفتیم
شـیـعـه آقــا شـدیـم عــیــار گـرفـتـیـم            راه بــسـوی هـمـیـن دیــار گــرفـتـیـم

اسـم تو آمد که زیـر و رو شده حـالـم
خـانـۀ امـن‌ت شـده سـت قـبـلـه عـالـم

در شـب تـاریک نـور مـاه مرا کشت            دیدن این صحـن و بارگـاه مرا کشت
خــلـوتـی سُــرِّ مَـن رءآه مـرا کـشـت            گــریـه زوّار زا بـه راه مــرا کـشـت

آنقـدر اینجـا عـطای تو شده معـروف
بـین گـدایـان گـدای تو شده مـعـروف

تا به ابـد در دلت عـزای حسین است            گـریه هر روزه‌ات برای حسین است
چشم ترت وقف روضه‌های حسین است            مـرهم درد تو کـربـلای حـسین است

هرکه به سوی تو الـتماس دعا داشت
چـشم تـر تو نـظـر به کـربـبلا داشت

جـدّ غـریبت به زیر تیـغ و سنان بود            بر جگـرش داغ مرگ تازه جوان بود
هم بـدنش در حـصار نیـزه زنان بود            هم که نگـاهـش سوی خیام زنان بود

از دهـنـش گـرچه یا غـیـاث شـنـیـدند
زنـده جـاویـد را به نــیــزه کـشـیـدنـد

ای روشـنـیِ هـر راه؛ یا هـادی الائـمّه            معـشوق ناب و دلخواه؛ یا هادی الائمّه

در آسمان و در عرش پیچیده ذکر خیرت            خـورشـید گـفـته با ماه؛ یا هادی الائمّه

تضمین شده هدایت قطعاً برایِ هر که            بر دل نـوشـته با آه… یا هـادی الائـمّه

یوسف قنوت برداشت محض برادرانش             می‌گـفـت در دلِ چـاه؛ یا هـادی الائـمّه

در مرز کفر و ایمان، هنگام درد و درمان             در لحـظه‌های جانکـاه؛ یا هادی الائمّه

ذکر تـوسـل هر عـاصـیِ تـوبـه کـرده            ذکـر لـبـان گـمـراه؛ یـا هـادی الائــمّـه

در صحن سامرایت حاجت گرفت زائر            با شـوق گـفت هرگـاه؛ یا هـادی الائمّه

نـقـی نـامـی که فـخـر آسـمان است            تـلــفـظ کـردنـش خـط دهـان اسـت

ز الــقــاب امــام هـــادی مــاســت            امـامـی که عـزیـز شـیـعـیـان است

امـــــام مــــاه روی بـــا وقـــــاری            که جد حضرت صاحب زمان است

زلال چــشـمـه‌هـایـش پـاک تـر از            همان نهری که در جنت روان است

نقی چون مظـهر پـاکی ست نامش            بـرای قــرن آســوده گــران اســت

بـه نــام مـــادر آئــیــنـه ســوگــنــد            همان که صبح چشمش جاودان است

نخـواهـد از نـفـس افـتاد این عـشق            که از هادی به قلب عـاشـقان است

بـه کـوری دو چــشـم آن حـقـیـری            که از فرط حـقـارت بد دهان است

بـه هـر دیـوار ایـن دنـیـا نـوشـتـیـم            نـقـی زیـبـاتـرین نـام جـهـان اسـت

بـهـشـت اهـل ولا را ثـمـر مبارک باد            طـلـوع عـید بـزرگ دگر مـبارک باد
بـر آسـمـان ولایت قـمـر مـبـارک بـاد            محـمـد بن‌عـلـی را پـسر مبـارک بـاد

خدای عـزّ وجلّ را ولی تمـاشایی‌ست

به روی دست محمّد، علی تماشایی‌ست

سـلام بـاد بـه ابـن‌ الرضـا و فـرزندش            شـفای روح مسیحا ز فـیض لبخـندش

نـدیـده چـشم بـشر جـز ائـمّـه مانـندش            سزد که مدح بگـوید فـقـط خـداوندش

جــمــال او هـمـه آئـیـنــۀ امــام جـواد

علی است این، پدر و مادرم فدایش باد

سخن‌وران جهان مست یک عبارت او            جحـیم بـاغ چنان گـردد از اشارت او

سر سـران همـه در حلـقـۀ اسـارت او            دعـای «جامعه» زیبـاترین زیارت او

زیارتی که سزد وحی سرمدش خوانند

شـنـاسـنـامــۀ آل مـحــمّــدش خـوانـنـد

مهی که مهر هم از ماه عارضش خجل است            چو آفتاب به دل‌های پاک مشتعل است

گـل محـبـت او زینت بهشـت دل است            عدو هم از کرمش شرمگین و منفعل است

جهانیان همه مرهـون لطف او من هم

نه من گـدای در او شـدم که دشمن هم

الا حــرم حــرمِ ســامــرات را زائــر            بهشت، زائر صحن و سرات را زائر

فـرشـتـگـان حـرم بـا صـفات را زائر            جــواد مـــاه رخ دلـــربــات را زائـر

عجب نه گر به قفس شیر وحشی‌ات شد رام

مـطـیـع سلـسلـۀ تـو اسـت گردش ایـام

تو چارمین عـلی از عـتـرت پیـامبری            تو خـود امـام و امـام جـواد را پسری

تو بـر امـام رضـا نیـز پـارۀ جـگـری            تو چون حسین چـراغ هـدایت بـشری

ائمّه هادی و تو خود به کنیه‌ هادیشان
بـه شـاه راه هـدایت شـدی مـنـادیـشان

اگرچه بر حرم حضرتت جسارت شد            حـریم محـترمت در جهان زیارت شد

نصیب شیعه در این امتحان بشارت شد            نصیب دشـمن تو ذلت و حـقـارت شد

شکست شیعه محال است چون به حصنِ ولاست
همیشه پرچم فتح شما به دست خداست

تـمـام خـلـقـت هـسـتی بـوَد بـرای شما            نهـاده سر به زمین آسمان به پای شما

سـعـادت هـمـه عـالـم بـود ولای شـمـا            بُـوَد «بـکُـم فَـتَـح‌الله» در ثـنـای شـمـا

خـدا بــرای شـما خـلـق کرد عـالـم را
ز خــاک پـــای شــمـا آفــریــد آدم را

به غـیر بـاب شما حق نیـافـریده دری            خـدا پـرست نی‌ام گـر زنـم در دگری

نبود و نیست به جز بر درِ شما خبری            اگـر کـنـید بـه کـل جهـانـیـان نـظـری

قـسم به هر که گـذارد قدم به راه شما
شونـد خلـق، ابـوذر به یک نگـاه شما

مصیبت است اگر یک نظر به ما نکنید            مـرا ز دامـن پُـر مهـرتان جـدا نکـنید

رهـم دهیـد در ایـن خانه و رهـا نکنید            مرا به دوری خود دور از خـدا نکنید

من و جـدا شـدن از دامـن شما هرگز
طریـق دوستـی دشـمـن شـمـا هـرگـز

حـیاتِ بود و نبود از برای یک دمتان            خـدای داده شـرافـت به کـل عـالـمتان

خدا گواست که اوصاف ما بود کمتان            عـطا کـنیـد مضامین نـو به میـثـمـتان

که همچو «میثم» تـمار مدحـتان گوید
هـمیشـه در هـمه احوال راهـتان پـوید

غنچه‌ای دیگر عیان شد در گلستان ولا            شد مدینه نور باران و زمین شد با صفا

جشن میلاد نقی آن مظهر پاکی و صدق            هم ولی الله هـسـتـی هـم امـام و مـقـتـدا

کوکب حق و حقیقت سر زند از کوی او            ماه رخشان را سزد در وصف او گوید ثنا

گاه گاه شادی و جشن و سرور اهل بیت            هم غدیرخم رسد هم زاده شد ابن الرضا

نام نیکویش علی و کنیه اش چون مرتضی            چون یداله دست حق و چون علی مشکل گشا

قلب ما ای حضرت هادی روان شد سوی تو            تا که از لطف عمیم ات قلب ما یابد شفا

شهر بطها یافت دُری دیگر از آل رسول            سایه گستر گشته مهر کودکی نعمت فزا

هم جواد و هم عروس فاطمه شادمان از او            هم برای اهل ایمان گـشته میر و رهنما

حوریان پیوسته بر لب نغمه خوان او شدند            جـمع گـشته گرد مـهـد هـادی نـورالهدا

اوست نوری دیگر از دامان زهرای بتول            جـدّ مهـدی باشد و بر ما ولی و پیـشـوا

یـادگـار جانـفـزایش شد دعـای جـامعـه            از دعای اوست تا روح دعـا دارد صفا

با نگـاهی پُـر شـود جـام تـهـی ما دگـر            صاحب جود است مردم هادی ابن الرضا

قـبر زیـبایش بود در بارگـاه عـسگـری            کربلا خواهم ز حق و کاظمین و سامرا

به جـای بـاران بـبـارد ز آسـمان انجـم            بـه مــقــدم پـسـر فـاطـمــه امــام دهــم

چه خـفـته‌ای مـه من روز عید آمد، قُـم            به بحر شادی گـردیده ملک هـستی گُم

شد از ولایت ابن الرّضا جهان روشن

قلـوب شیعه دل صاحب الزمان روشن

عـروس فـاطـمه بر فـاطـمه پـسر زاده            برای شـمـس ولایت بـهـین قـمر، زاده

و یـا کـه آمـنـه پـیـغـمـبـری دگـر زاده            و یا که بـنـت اسـد شـیـر دادگـر، زاده

بحـق که آیـنـه حُـسن خـالـق ازلی ست

که بوسه زن به جمالش محمّد ابن علی ست

گـذر ز کـبـر و ریا تا که کـبریـا بیـنی            خودی گذار به یک سوی تا خدا بیـنی

شـکـوه آیــنـۀ روی مـصـطـفـی بـیـنی            مـه جـمـال دل آرای مـرتـضـی بـیـنـی

جـمـال لَـیـس کَـمِـثـله ز حق هـویدا شد

مـه امـیــد جــواد الائــمّــه پــیــدا شــد

در آســمـان ولا مــاه بــی‌قــریـن آمــد            به صورت بـشری صورت آفـرین آمد

کـز آفــتــاب بـر آن مــاه آفــریـن آمــد            ولّـی حـق دهـمـین پـیـشـوای دیـن آمـد

امین وحـی ز سوی خدا در این مـیلاد

پـیـام تـبـریـک آورده بـر امــام جــواد

گذر ز خویشتن و گوش جان خود کن باز            کز آن ولّی خـدا گـویـمت یکی اعجـاز

که مرغ روحت از حبس تن کند پرواز            به آسمان حـقیقت رسی ز کوی مجـاز

ز شـرح آن بـشـنـاسـی امـام را، بهـتر

وصی حـضـرت خـیـرالانـام را، بهتر

بگـفـت با متـوکّـل زنی ز نـسل عـرب            که یا امـیـر منـم دخـتـر عـلـی، زیـنب

حسن برادر و زهراست مادرم به نسب            ز آسـمـان ولایت مـنـم هـمـان کـوکـب

خلایق از سخـن او به حـیـرت افـتادند

که قـصّـه را به امـام دهـم خـبـر دادند

امـام آمـد و اول نـصـیـحـتـش فـرمـود            ولی نداشت نصیحت برای آن زن سود

ولّی حق که بجان و تنش سلام و درود            گـشود غـنچۀ لب را بدو چنین فرمود:

که گـوشـت بـدن پـاک اهـل بیت کـرام

بود به حجـم خدا بهر هر درنده حـرام

براستی اگرت دعـوی است در گـفـتار            بـجـانـب قــفـس شـیـرهـا قـدم بـگــذار

سخن بگـوی به آنان نشانـشان به کنار            بگفت ای به بزرگیت کرده حق اقـرار

اگر به صدق بود گفـته‌ات ز من بـشنو

بـجـانـب قــفـس شـیــرهـا تــو اوّل رو

از این سخـن مـتـوکل شد بـسی دلـشاد            ولی امـام که جـان جـهـان فـدایـش بـاد

بـجـانـب قـفـس شـیــرهـا قــدم بـنـهــاد            چو چشم شیران بر روی حضرتش افتاد

بخاک مقـدمش از عجـز و لابه افتادند

سرشک ریخته صورت به پاش بنهادند

کـنار خـویش چو روی امـام را دیـدند            گـل وصال ز گـلـزار حُـسن او چـیدند

سرشک شوق چو باران ز دیده باریدند            بگـرد یـوسف زهـرا هـماره گـردیـدند

یکی از آنان با حضرتش سخن می‌گفت

ز رنج پیری و احوال ضعف تن می‌گفت

که ای ولی الـهـی اگـر چـه من شـیـرم            ولـی ز کــثـرت سـن اوفـتـاده و پـیـرم

ز رنج پیـری خود در قفس زمین گیرم            ز بس گرسنه به سر می‌برم ز جان سیرم

ز شیـرهای جـوانـتر بخـواه ای سرور

که وقت خوردن طعـمه بمن کنند نظر

امـام گـفت: بود تا گـرسـنه این حـیوان            به سوی طعمه نیـایـند شیـرهای جوان

قـدم نهـاد برون از قـفـس لـب خـنـدان            فـتاد زن به قـدم‌های حضرتش گـریان

که ای ولّی خـدا شـرمگـین و منـفعـلـم

نه زیـنـبم منـما پـیـش دیگـران خـجـلـم

شـنیده‌ام متوکّل که سخت گـشت حـقیر            تو گوئی از حسد آمد به سینـۀ وی تیر

بگـفـت آن زن مـکـاره را کـنـند اسـیر            برند جانب شیران به جـرم این تـزویر

همه ستـاده به حالـش نـظاره می‌کردند

که شیرها تن او را پاره پاره می‌کردند

اگـر کـه گـوشـت آل پـیـغـمـبـر اسـلام            به قول حجّت حق هست بر درنده حرام

به کربلا ز جفا گرگ های کوفه و شام            حـسین را که بود نـور چشم خیرالانام

به ظهر جمعه لب تـشـنه‌اش فدا کردند

ســر مـقـدّس او را ز تـن جـدا کـردنـد

شـراره زد به دلـم یـاد وقـعـۀ عـاشـور            تـنی که بود سـراپـاش جمـله آیت نـور

به موج نیزه و شمشیر و سنگ شد مستور            شکسته شد همه اعضای آن ز سُمّ ستور

برهنه ماند به روی زمین سه روز و دو شب

نـدانـم آنکه چه بگـذشـت بـر دل زینب

دمی که دختر زهـرا به قتلگه رو کرد            نــگــاه بـر بــدن پــاره پــارۀ او کــرد

کشید ناله پـریشان ز غصّه گـیسو کرد            سرشک ریخت ز چشم و نگه به هر سو کرد

چه دید، دید به گردش به غیر دشمن نیست

چنان گریست که دشمن بر او بلند گریست

به گـفت ای به فـدای تو مـادر و پـدرم            چگونه جسم تو صد چاک بر زمین نگرم

ز جای خـیز ببـین سوی شام رهـسپرم            تو خـفـته‌ای و شده قـاتـل تو هم سـفرم

عزیز فـاطـمه ما را سـوار محـمل کن

نگه به اشک من و خـنده‌های قاتل کن

مژده بادا بر مسلمانان که قـربان آمده            عـیـد مـقـبـولی بـنـده نـزد یـزدان آمده

هرچه غیر اوست در این روز قربانی کنیم            در مـیان عـیـدها شمـس فـروزان آمده

یـاد مـی آریـم ابـراهـیـم و قـربـانـی او            بهـر عـرض بندگی جانـانه میدان آمده

عید اضحی، عید خاص حاجیان وعید خون            روز کوری همه اصحاب شیطان آمده

هرچه خواهی ای مسلمان از خدا، این روز خواه            روز مخصوص عبادت بر مسلمان آمده

مست باید از می خمخانۀ قربان شویم            مـؤمـنین را مـوسـم اثـبات ایـمان آمده

ای صفـای حـرم یـار! کجای حرمی؟            حرم از عطر تو سرشار! کجای حرمی؟

سعی عشاق تو، ای کاش به جایی برسد            ای صفـای حـرم یـار، کجای حرمی؟

عطر جان‌بخش تو در حِلّ و حرم پیچیده‌ست            وارث عـترت اطهـار، کجای حرمی؟

ای شده زمـزمـۀ مـنـتـظـرانت لـبـیک            مظهر عصمت و ایثار، کجای حرمی؟

خواب غفلت ندهد فرصت دیدار به ما            آه ای دیـدۀ بـیــدار، کـجـای حـرمـی؟

همه جای حرم از پرتو حُسن تو پُر است            ای به صد جلوه پدیدار، کجای حرمی؟

تا شود چـشم و دل عـالم و آدم روشن            پـرده از آیـنـه بـردار، کجای حـرمی؟

حج اکبر شود آن روز، که هنگام طواف            بـرسـد مـژدۀ دیـدار، کجـای حـرمـی؟

رازدارِ دل زهرا و علی، غیر تو کیست            آخر ای محـرم‌اسـرار، کجای حرمی؟

عـرفه آمـد و مـهـمـان حـسـیـنـیم هـمه            خـیره بر رحـمت دسـتان حسیـنیم همه

عـرفه آمد و ما کـرب و بـلایی نـشدیم            باز هـم پـاره گـریـبان حـسـیـنـیـم هـمه

وسط روز رسـیـدیم و هـمه می‌بـیـنـنـد            عاشق و بی‌سر و سامـان حسیـنیم همه

دردمـندانه به دنـبـال طـبـیـبی هـسـتـیم            در پـی نـسـخـۀ درمـان حـسـیـنـیم همه

حرفِ جـود است بیا ذکـر کریم آوردم            عـاشـق ذکرِ حـسـن جان حسـینیم همه

ذکرِ الـعـفـو نـگـفـتـیـم ولی بخـشـیـدنـد            ما بدهـکـار به احـسان حـسـیـنـیم همه

او مـنـاجـات کـنـد کـار هـمه می‌گـیـرد            تشـنـۀ وادی عـرفـان حـسـیـنـیـم هـمـه

عید قربان شده نزدیک، بگو با اصحاب            در ره عـشـق به قـربـان حـسـینیم همه

اشک ما خـرج برای غـم اغـیـار نـشد            روزگاری است که گریان حسینیم همه

آتش سینۀ ما از غـم یک بی‌کـفن است            داغـدارِ تـن عــریـان حـسـیـنـیـم هـمـه

چشم‌هایش سرِ تشـنه شدن از کار افتاد            کـشـتگـانِ لب عـطـشان حـسـیـنیم همه

دشمنش هم نشد از رحمت دستش محروم            مـات از جـود فـراوان حـسـیـنـیم هـمه

خیزران؛ سنگ نوک نیزه مراعات کنید            ما اسـیـر لب و دنـدان حـسـیـنـیم هـمه

نکرده است به عهدش کسی وفا مسلم            رسـیده‌ای به سـرانجـام مـاجـرا مسلم

عـلی نـدیـده وفـا از اهـالی این شهـر            نشـسـته‌ای به امـیـد وفـا چـرا مسـلم؟

نمـاز مغـرب اگر صد هـزارتا باشند            دوباره یک نفـری مـوقـع عـشا مسلم

دوچشم مردم این شهر کور خواهد شد            اگر اشـاره کـند بـرقـی از طـلا مسلم

ببین که مردتر از مردهاست پیرزنی            امـید نیـست به این قـوم بی‌حـیا مسلم

شب نجات تو از دست شبه مردان است            هزار شکر که دیگر شدی رها مسلم

نـمانـده راهی و تو بی‌پـنـاهی و بـاید            فـقـط بلـنـد کـنی دسـت بر دعـا مسلم

رسیـده‌ای به سرانجام و حـیلـۀ کوفی            ببـین خـیال تو را بـرده تا کجـا مسلم

اگـر چه از سـر دارالإمـاره می‌افـتی            سـرت نـمی‌رود اما به نـیزه‌ها مسـلم

هـزار شـکـر خـدا را دگـر نـمی‌مـاند            تن تو روی زمین زیر دست و پا مسلم

ولی قـرار شده تشـنه لب شهید شوی            بـه احـتـرام لـب شـاه کــربـلا مـسـلـم